Γεώργιος Τ. Τσερεβελάκης- Αόριστη αναζήτηση

Ερεβώδεις σκέψεις γεμίζουν με στάχτη το άπειρο
και φουσκώνει το στήθος μου γεμίζοντας ήλιους
που λάμπουν αγέρωχοι με θεριεμένα τα μάτια
κυλώντας ορμητικές κηλίδες φωτεινές των μαλλιών τους

Ζούσα ρουφώντας άπλετα το φως
που έκαιγε πέφτοντας σαν μπάλα φωτιάς
στο απαλό και δροσάτο χορτάρι του λιβαδιού
που έσβηνε νιώθοντας την ηδονή της δύναμης∙

Ψηλαφούσα τα στήθη των βράχων
με τις ανήσυχες των δακτύλων μου ρώγες
θέλοντας να καταλάβω τον χρόνο μου.
Έχωνα το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
και έπινα αχόρταγα του εαυτού μου αισθήματα.

Θέλησα να σε ψάξω σ’ εκείνη την αταίριαστη ωραιότητα,
μα, δεν φαινόσουν ολάκερη στο δικό μου το όνειρο∙
υπήρχες εκεί παραδομένη στο επέκεινα.
Ήρθες εδώ και αμέσως σαν μανιασμένο άτι
η ψυχή μου έτρεξε να καλπάσει στον αφρό
που έβραζε στα βάθη της καρδιάς σου.