Friedrich Wilhelm Nietzsche-Στενές ψυχές

Δεν αντέχω τις στενές ψυχές.
Μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα καλό και τίποτα κακό.

motorhead-another perfect day

Kahlil Gibran -Το Κάλεσμα του Εραστή

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την
καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση
χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη
γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο
το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό
κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για
γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα
ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε
εκπρόσωπό της.
υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της
την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου
Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

Friedrich Wilhelm Nietzsche-Ηρακλειτισμός

Μονάχα η μάχη
γεννάει στη Γη την ευτυχία
και για να δημιουργήθει η φιλία
χρειάζεται του μπαρουτιού η κάπνα!
Και οι φίλοι γίνονται σε τρεις μονάχα περιπτώσεις
όταν είναι αδέρφια στην δυστυχία
όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς
όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στον θάνατο!

Friedrich Wilhelm Nietzsche-διάλογος

Α.-Ήμουν άρρωστος?Έγινα καλά?
Ποιός ήταν ο γιατρός μου?
Πώς τα ξέχασα όλα αυτά!
Β.- Μονάχα τώρα είμαι πράγματι καλά
γιατί είναι υγιής όποιος έχει ξεχάσει.

Friedrich Wilhelm Nietzsche-H ευτυχία μου

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω
έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος εναντιώθηκε
ταξιδεύω με όλους τους ανέμους

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ Η ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ

Ο ΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ-ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ

ΓΑΙΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ-STRYCHNINE LADY

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ-ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ

Θανάσιος Αθανάσιος-Εκνευρίστηκαν εν παρόδω

Η καλύτερη στιγμή για να πεθάνεις είναι
ίσως
όταν οι ποιητές
γίνονται ποιήματα.

Είμαι ποιητής
γι αυτό μισώ την ποίηση

Θανάσης Αθανάσιος-Είναι

Κλέψε, σκότωσε, ρούφα την μύτη σου, σπάσε το τζάμι του
βιβλιοπωλείου, σκούπισε τον κώλο μιας γριάς, φίλα στο
στόμα μια γυναίκα, βοήθησε τον αλλοδαπό της γειτονιάς
σου στα ψώνια, σκούπισε την βεράντα, οδήγησε τ' αμάξι
σου πολύ αργά ή πολύ γρήγορα. Πέσε απ' το μπαλκόνι.
Ψήσε στην βεράντα. Ξύπνα και ξανακοιμήσου. Δες θέατρο.
Δες ποδόσφαιρο. Κλώτσα έναν τενεκεδένιο κάδο σκουπι-
διών. Ρίξου στα βιβλία. Πέτα τα βιβλία. Ξεφορτώσου το
πνεύμα ή γίνε αρχιερέας. Ίδρυσε θρησκεία. Κυνήγησε τις
άγριες φάλαινες.Δείρε τα παιδιά σου. Πέτα το μηχανάκι στο
συνεργείο. Εξόφλησε τους λογαριασμούς σου. Κλάψε και
τύλιξε τις μύξες σου για το σπίτι. Τηλεφώνησε σε μια εται-
ρία. Πες γλυκά λόγια σ' αυτόν που σε βοηθάει. Ρίξε καυτό
νερό στην πλάτη αυτού που σε βοηθάει. Ανακάλυψε τις χι-
λιάδες αντιφάσεις.Μην νοιάζεσαι. Να είσαι καλός. Να είσαι
κακός. Να είσαι ερασιτέχνης. Να είσαι κυνηγός πουλιών στα
δάση. Να είσαι κυνηγός ελαφρόπετρας στα όρη. Να είσαι
πότης. Να είσαι χορευτής. Να είσαι ζώο. Να είσαι μουσικός.
Να είσαι σκιά. Να είσαι ποίημα. Να είσαι πόρνη. Να είσαι
τορναδόρος. Να είσαι πουτάνα. Να είσαι κόρη. Να είσαι πα-
ντρεμένη. Να είσαι μοιχαλίδα. Να είσαι έσπερος. Να είσαι
φρούτο. Να είσαι κεράσι. Να είσαι φυτοφάγος. Να είσαι δι-
κηγόρος. Να χάνεις τις δίκες. Να κερδίζεις τις δίκες. Να χτί-
ζεις χρηματιστήρια. Να βρίζεις τον ταξιτζή. Να ρεύεσαι
μπροστά στον κόσμο για να γοητεύσεις και να γοητευτείς.
Να έχεις τάξη. Να είσαι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Να
πιστεύεις. Να αμφιβάλλεις. Να λες. Να σιωπάς. Να φτύνεις.
Να κλάνεις. Να κατουράς στα καπέλα. Να σκουπίζεις τα κα-
πέλα. Να βγάζεις βόλτα τον σκύλο στο πάρκο. Να φυτεύεις
αγγούρια στον ζωολογικό κήπο. Να γελάς. Να κλαις. Να
κλαις επειδή δε γελάς. Να θυμώνεις. Να συγχωρείς. Να χτυ-
πάς. Να χτυπιέσαι. Να ανεβαίνεις στο λεωφορείο με ύφος.
Να κατεβαίνεις σαν τσαντάκιας. Να πετάς τα μαχαιροπί-
ρουνα στο πάτωμα. Να ζωγραφίζεις. Να αυθαιρετείς. Να
προστάζεις. Να υπηρετείς. Να σκέφτεσαι. Να συνουσιάζε-
σθε περισσότερο απ' όσο νομίζετε πως έχετε ανάγκη. Να λες
Σάββατο. Να λες Δεκέμβρης. Να λες Ιανουάριος. Να πετάς
αυγά στους υπουργούς. Να πετάς αυγά στην μούρη σου,
καμιά φορά. Να πηγαίνεις σε δεξιώσεις. Να είσαι ακοινώνη-
τος. Να σπρώχνεις για την σειρά σου. Να διεκδικείς. Να πα-
ραιτείσαι. Να σφίγγεις τα δόντια σου. Να ξεφυσάς. Να
κλείνεις την τηλεόραση. Να αποβλακώνεσαι συνέχεια. Να
ζητάς. Να δίνεις. Να κλέβεις. Να ερμηνεύεις. Να προστά-
ζεις. Να ευνουχίζεις. Να κλωτσάς και να λακτίζεις. Να δίνεις
γροθιές στα μουσεία. Να σπάζεις τα τηλέφωνα. Να καις τις
γέφυρες με τα μάτια. Να πίνεις κρασί. Να είσαι νηφάλιος.
Να κάνεις έργα τέχνης. Να δένεις τα παπούτσια σου. Να βά-
ζεις βενζίνη χωρίς να το θες. Να καις τις τράπεζες. Να είσαι
τραπεζίτης. Να ακουμπάς τους αγκώνες σου στα οπίσθια της
ταξιθέτριας που σε κοιτά. Να είσαι τεμπέλης. Να αποκαλείς
ευγενή τον άεργο. Να είσαι αεροσυνοδός. Να είσαι γυναίκα.
Να είσαι άνδρας. Να είσαι γέρος. Να είσαι παιδί. Να είσαι
αγέννητος. Να είσαι αγέννητη. Να είσαι τοκετός. Να είσαι
πλυντήριο πιάτων. Να μην τρως πολύ. Να παχαίνεις. Να κά-
νεις δίαιτα. Να λες ανοησίες. Να ακούς την κάθε παρόλα.
Να αντιμιλάς. Να προσέχεις. Να ξεκουμπώνεις. Να κάθεσαι.
Να σηκώνεσαι. Να προσεύχεσαι. Να βεβηλώνεις. Να εξανί-
στασαι. Να πλένεσαι. Να βάζεις τη γλώσσα σου στις κόγχες
του ανθρωπισμού και να παίζεις με το ζουμπούλι. Να/ Να/
Να.

Guillaume Apollinaire-Τομεάρχης

Το στόμα μου θα έχει τις φλόγες της γέεννας
Το στόμα μου θα είναι για σένα μια κόλαση γλύκας
και ομορφιάς
Οι άγγελοι του στόματός μου θα κάνουν θρόνο μέσα
στην καρδιά σου
Οι στρατιώτες του στόματός μου θα σε καταλάβουν
με έφοδο
Οι παπάδες του στόματός μου θα λιβανίσουνε την
ομορφιά σου
Η ψυχή σου θα τρέμει όπως μια χώρα την ώρα του
σεισμού
Τότε τα μάτια σου θα φορτωθούν όλο τον έρωτα που
χρόνια ολόκληρα μαζεύτηκε μέσα στα βλέμματα
της ανθρωπότητας
Το στόμα μου θα είναι μια στρατιά εναντίον σου μια
στρατιά όλη με παράταιρους γεμάτη
Έχει ποικιλία όπως ένας μάγος που ξέρει και αλλάζει
τις μεταμορφώσεις του
Η ορχήστρα και οι χορωδίες του στόματός μου θα σου
πουν τον έρωτά μου
Από μακριά στον μουρμουρίζει
Καθώς με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι περιμένω τη
στιγμή που έχει καθοριστεί για την έφοδο

Μίλτος Σαχτούρης-η παρουσία

στον Χρήστο Μπράβο

το ποίημα κάθεσαι και το ξενυχτάς σαν τον νεκρό

Στις δώδεκα και μισή τη νύχτα την ίδια ώρα και συγχρόνως φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου ο Ντύλαν Τόμας μ' ένα αναμμένο κόκκινο κερί στο στόμα νεκρός βέβαια κι άγιος και τρελός όπως τόχω ξαναπεί — Έλα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου σάπισες εδώ πέρα έλα στα βορινά φαράγγια της πατρίδας μου εδώ ζεις σ' ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες κι η πάπια δε γενάει πια πάγο γενάει κόκκινο αυγό Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι κάτω από το φως. 15 Αυγούστου '81 της Παναγίας

william blake-love's secret

Never seek to tell thy love,

Love that never told can be;

For the gentle wind doth move

Silently, invisibly.

 

I told my love, I told my love,

I told her all my heart,

Trembling, cold, in ghastly fears.

Ah! she did depart!

 

Soon after she was gone from me,

A traveller came by,

Silently, invisibly:

He took her with a sigh.

Μίλτος Σαχτούρης-Τα γαρίφαλα

Αυτὰ τα αιματώδη γαρίφαλα
που στολίζουν το γραφείο μου
μου θυμίζουν το αίμα ποy έβγαζα
στα νιάτα μου
όταν άλλοι πολεμούσαν
και άλλοι γλένταγαν
στην καταραμένη χώρα.

Mίλτος Σαχτούρης-Φθινόπωρο

Τι γυρεύει το κορίτσι
στο σκοτάδι της καρέκλας;
γρήγορα
καθὼς νυχτώνει το φθινόπωρο
γδύνεται
με σύννεφα μπροστὰ στα μάτια
με τη βροχὴ μέσ᾿ στο κεφάλι
με τη βελόνα στην καρδιὰ
βγάζει τις κάλτσες
βγάζει τα λουλούδια
πετάει το φωτοστέφανο
έξω τα φύλλα του καιρού βάφονται μεσ᾿ στο αίμα

Οδυσσέας Ελύτης-Ο αγράμματος και η ωραία

Forough Farrokhzaad-Tavalodi digar

Όλη μου η ζωή είναι ένα σκοτεινός στίχος

Που σε παίρνει διαιωνίζοντας

Ως την αυγή της αιωνίας άνθησης κι ανάπτυξης

Σε αυτό το στίχο σε αναστέναξα, Αχ

σε αυτό το στίχο, σε μπόλιασα στο δένδρο, στο νερό και στη φωτιά.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Ένας μακρύς δρόμος που το περνά κάθε μέρα, μια γυναίκα με ένα ζεμπίλι.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Ένα σκοινί, που το δένει στο λαιμό του ένας άνδρας, για να κρεμαστεί από ένα δένδρο.

Η Ζωή, ίσως, είναι ένα παιδί που επιστρέφει από το σχολείο.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Άναμμα ενός τσιγάρου στη ναρκωμένη και χαλαρή διάσταση ανάμεσα σε δύο συνουσίες.

Ή, είναι το χαμένο βλέμμα ενός διαβάτη που με έναν ανόητο χαμόγελο, βγάζοντας το καπέλο του, λέει σε άλλο διαβάτη, «Καλημέρα σας»;

Η Ζωή, ίσως είναι

αυτή η κλειδωμένη στιγμή που το βλέμμα μου αυτοκαταστρέφεται στις κόρες των ματιών σου. Και σε αυτό διακρίνεται η αίσθηση που εγώ τη συγχωνεύω με την νόηση του φεγγαριού και την αντίληψη του σκότους.

Σε μία κάμαρα, όσο είναι η μοναξιά

Η καρδιά μου, που είναι όσο η αγάπη

Κοιτά τις απλές δικαιολογίες της ευτυχίας της,

Στην όμορφη αποσύνθεση των λουλουδιών στην γλάστρα, στο δενδρύλλιο που φύτεψες στην αυλή μας, στα τραγούδια των καναρινιών, που τραγουδάνε όσο είναι το παράθυρο.

Αχ,

Τόσο είναι το μερίδιο μου

Τόσο είναι το μερίδιο μου

Το μερίδιο μου

Είναι ο ουρανός που κρύβεται με το κρέμασμα μίας κουρτίνας.

Το μερίδιο μου, είναι το κατέβασμα από παρατημένες σκάλες, και μεταμόρφωση σε κάτι σάπιο και ξένο.

Το μερίδιο μου, είναι μία θλιβερή βόλτα στο κήπο των αναμνήσεων, και στο ξεψύχισμα για τη θλίψη μίας φωνής που μου λέει,

«Αγαπώ τα χέρια σου»

Φυτεύω τα χέρια μου στον κήπο,

Θα φυτρώσω, το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω,

Και τα χελιδόνια στο βαθούλωμα των μελανιασμένων δάχτυλων μου,

Θα γεννήσουν τα αυγά τους.

Κρεμάω στα δύο μου τα αυτιά,

δυο δίδυμα κεράσια

και τα νύχια μου, τα επιστρώνω με πέταλα από ντάλια

Εκεί υπάρχει ένα σοκάκι,

Τα αγόρια που με είχαν ερωτευτεί, ακόμα,

με τα ίδια ανακατωμένα μαλλιά, λεπτούς λαιμούς και αδύνατα πόδια,

σκέπτονται το αθώα χαμόγελο του κοριτσιού πού, ένα βράδυ, την πήρε ο άνεμος.

υπάρχει ένας δρομάκος που η καρδιά μου τον έχει κλέψει από τις παιδικές μου γειτονιές.

Ταξίδι του όγκου στην γραμμή του χρόνου

Κυοφορία της γραμμής του χρόνου από τον όγκο.

Όγκος από μια συνειδητή εικόνα

Που επιστρέφει από τη γιορτή κάποιου καθρέπτη.

Και έτσι είναι που, κάποιος πεθαίνει, και

κάποιος παραμένει

Κανένας ψαράς δε θα ψαρέψει μαργαριτάρια σε φτωχό ρυάκι που καταλήγει σε χαβούζα.

Εγώ,

Γνωρίζω μία μικρή θλιμμένη νεράιδα

Που ζει στο ωκεανό

Που παίζει τη μελωδία της ψυχή της με μία φλογέρα.

Παίζει, μαλακά, μαλακά

μικρή θλιμμένη νεράιδα

που πεθαίνει το βράδυ με ένα φιλί

και στη χαραυγή, θα ξαναγεννηθεί με ένα φιλί

Θανάσης Αθανάσιος-Ο Εθνικός Λόγος

Εθνική σημαία -0
Εθνική γιορτή -0
Εθνική νηστεία -0
Εθνικός αγώνας -0
Εθνικός χαμός -0
Εθνική απώλεση -0
Εθνικός μαθηματικός -0
Εθνικό νεφρό -0
Εθνική απάτη -0
Εθνικός ύμνος -0
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν
Εθνική τουαλέτα -0
Εθνικά σκατά -0
Εθνική αηδία -0
Εθνικό μαχαίρι -0
Εθνικός παροξυσμός -0
Εθνική αμαξοστοιχία -0
Εθνικός ανθέλληνας -0
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν
Εθνική υποταγή -0 πανταχόθεν

Kορνήλιος Καστοριάδης

Γιατί ο κορεσμός της πείνας, η ασφάλεια, το κατά βούληση συνουσιάζεσθαι στις σκανδιναβικές κοινωνίες, αλλά και όλο και περισσότερο σε όλες τις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες(ένα δισεκατομμύριο ατόμων) δεν είχε αποτέλεσμα την ανάδυση αυτόνομων ατόμων και κοινωνικών ομάδων? Ποια είναι η ανάγκη που αυτοί οι πληθυσμοί δεν μπορούν να ικανοποιήσουν? Η απάντηση ότι αυτή η ανάγκη διατηρείται συνεχώς ανικανοποίητη από την τεχνική πρόοδο, που προκαλεί την εμφάνιση άλλων αναγκών, ή από την ύπαρξη προνομιούχων στρωμάτων που δείχνουν στα άλλα, άλλους τρόπους ικανοποίησης των αναγκών σημαίνει παραδοχή αυτού που θέλουμε να πούμε: ότι αυτή η ανάγκη δεν φέρει μέσα της τον ορισμό ενός αντικειμένου που θα μπορούσε να την καλύψει όπως η ανάγκη αναπνοής έχει ως αντικείμενο τον ατμοσφαιρικό αέρα ότι γεννάται ιστορικά, ότι καμιά συγκεκριμένη ανάγκη δεν είναι η ανάγκη της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα έχει πεινάσει και πεινάει για τροφή, αλλά έχει πεινάσει και για ρούχα  και μετά για ρούχα αλλά από τα περσινά, έχει πεινάσει για αυτοκίνητα και για τηλεόραση, για εξουσία και για αγιοσύνη, για ασκητισμό και για ακολασία, για μυστικισμό και ορθολογική γνώση, έχει πεινάσει για αγάπη και αδελφοσύνη αλλά και για τα ίδια της τα πτώματα, έχει πεινάσει για γιορτές και για τραγωδίες, και τώρα φαίνεται ότι  πεινάει για Σελήνη και για πλανήτες. Χρειάζεται μια γερή δόση κρετινισμού για να μπορέσει κανείς να ισχυρισθεί ότι όλες αυτές τις πείνες τις επινόησε γιατί δεν κατόρθωνε να φάει ή να γαμήσει αρκετά.

Ο άνθρωπος δεν είναι αυτή η συγκεκριμένη  ανάγκη που συνοδεύεται από το συμπληρωματικό <<σωστό αντικείμενο>> της, μια κλειδαριά με το κλειδί της(που πρέπει να το βρούμε ή να το κατασκευάσουμε). Ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να υπάρξει παρά οριζόμενος κάθε φορά ως ένα σύνολο αναγκών και αντιστοίχων αντικειμένων, υπερβαίνει όμως πάντα αυτούς τους ορισμούς-,και αν τους υπερβαίνει(όχι μόνο σε ένας διηνεκές δυνάμει, αλλά μέσα στην πραγματικότητα της ιστορικής κίνησης) τούτο συμβαίνει διότι εξέρχονται από τον εαυτό του, διότι τους επινοεί(όχι βέβαια αυθαίρετα, υπάρχει πάντοτε η φύση, το minimum της συνοχής που απαιτεί η λογικότητα και η προηγούμενη ιστορία),διότι συνεπώς τους ποιεί ποιώντας, και ποιώντας τον εαυτό του, και διότι κανένας λογικός, φυσικός ή ιστορικός ορισμός δεν επιτρέπει την οριστική παγίωση τους. <Ο άνθρωπος είναι αυτό που δεν είναι αυτό που είναι και που είναι αυτό που δεν είναι>> έλεγε ήδη ο           Χέγκελ.

Κορνήλιος Καστοριάδης ,Η φαντασιακή θέσμιση τη κοινωνίας σελ 201-202

Ν πετιμεζάς-λαύρας-εμπρός ας πίνουν θάλασσες...

Εμπρός ας πίνουν θάλασσες,εμπρός ας τρώει κι η γη˙
            παχιά μερίδα το κοράκι ας πάει!
Χτυπιούνται και σκοτώνονται της Γης οι αρχοντογιοί
ποιος το πανάκριβο να βρει το διπλό μαργαριτάρι.

Μακριά.Νεράιδες το κρατούν σε Δρακοντοσπηλιά.
                 Κρυφό και το στρατί  που πάει εκείθε.
Πως μ'αποκοιμίζεις γλυκά στη γέρικη αγκαλιά,
που αλί!Μια αλήθεια γίνηκες,τώρα για μένα Μύθε.

Ασηµίνα Χασάνδρα Υοσκύαµος

Εάν το ν’ ανήκω κατάφωτα κάπου σηµαίνει: τόσα γενεάς λόγια του αιθέρος

τότε

γύρω από τα χείλη ας κυριέψω βότσαλο

µε τη µορφή σου πάνω

-νύχτα, βαθιά θα µεγαλώνει άδοντας

αχ, να το κρατώ λέω

απαλά

εκεί, όπου γιγαντιαία τα πέπλα των Ερώτων

µετακινούνται προς το κύµα ενώ η φρικιώδη Τύρφη ανεµπόδιστη θα γυρίζει σε κίτρινο των στηµόνων

πέπλο πάντοτε

θα σ’ αγαπώ

µυστικό αργά

στην κουπαστή

µέσα, που λύνω τα πόδια µου αχ

ωκεανού

επτά φορές σφραγισµένο το βάθος

Ηλίας Τασόπουλος Οι ερωτευµένοι

Πετάµε τους καθρέφτες στο κρεβάτι

και δε σπάνε.

Το κορµί µας µαζί από πάνω σπρώχνει βαθιά

τις πλανώµενες µορφές τους.

Επιµένει.

Θα γεννηθούµε πάλι αφανείς.

Νίκος Σπανός Μεταφυσική

Μοιάζουµε πολύ µε τον πατέρα.

Ο τρόπος που κινούµε τα άκρα µας είναι ο ίδιος.

Την τροφή µας τη µασάµε για πολλή ώρα και µετά τη φτύνουµε

γιατί φοβόµαστε την αγριότητα της χώνεψης.

Η µητέρα καµιά φορά γελάει και µας πειράζει.

Κολλάει φυλλαράκια από παλιές ηµεροµηνίες πάνω στα χέρια και στα πόδια µας.

Λέει µε τη δυνατή φωνή της τραγούδια ακατανόητα που µας τροµάζουν.

Κάθε βράδυ προσεύχεται για µας µπροστά σε θλιµµένα εικονίσµατα.

Η µαστίχα της µοσχοµυρίζει.

Εµείς πάντως στις χαµηλές µας πτήσεις της δαγκώνουµε θάνατο.

Αργύρης Παλούκας Υποχθόνιος

Λίγα φίδια τριγυρίζουν

και φορούν

ένα κίτρινο λουλούδι στο πέτο τους.

Θα ήταν άσχηµο

να µην είχαν ούτε κι αυτό.

Θα φαινόταν ότι το δηλητήριό τους αρµόζει στα χείλη µας

να το πιούµε.

Τώρα δαγκώνουν φανερά τα γυµνά

ερωτικά κορµιά µας.

Κι ο ήλιος

πέφτει πάνω στα στιλπνά στιλβωµένα δόντια τους

και κάνει το δηλητήριο πιο καυτό.