Το Alentejo από το τραίνο
Το τίποτα με γύρω του το τίποτα παντού
και λίγα δέντρα ανάμεσα
όχι και τόσο πράσινα,
μήτε λουλούδι μήτε ποταμός εδώ.
Κόλαση αν υπάρχει, τότε την έχω βρει,
γιατί αν δεν είν’ εδώ, πού, πού στο Διάολο είναι;
Είμαι φυγάς
Είμαι φυγάς,
μόλις γεννήθηκα
μ’ έκλεισαν μέσα μου
αλλά διέφυγα.
Μέσ’ από κάμπους και βουνά,
ελπίζω η ψυχή μου
ποτέ να μη με βρει.
Γιατί επιθυμώ
Γιατί επιθυμώ
αυτά που δε χρειάζομαι;
Γιατί η ψυχή μου, σαν φωτιά
ή σαν μια φλογισμένη, αφηρημένη απληστία,
πάντα το υψηλό αναζητά;
Γιατί αν όχι επειδή
η ψυχή, ψυχή είναι;
Ποιος να την ξέρει την αιτία
όταν στα γενικά είναι σκορπισμένη
στους νόμους της κρυμμένη;
Αλλά δεν έχει σημασία.
αυτό που αληθινά με μαραζώνει
είναι η ένταση της σκέψης
που η μάταιη αναζήτηση μου φέρνει
αυτού που επιθυμώ αλλά δε βρίσκω.
Λάμπει χαρούμενος ο ήλιος
Λάμπει χαρούμενος ο ήλιος
είν’ τα χωράφια πράσινα και χαρωπά
αλλά η δική μου η καρδιά πονά
για κάτι μακρινό
για σένανε πονά,
για το δικό σου το φιλί
κι η αλήθεια του
δε με πολυενδιαφέρει.
Μονάχα εσύ.
Ξέρω πώς λαμπυρίζει η θάλασσα
κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού
και ξέρω πώς αστράφτουνε τα κύματα
όλα μαζί και το καθένα χωριστά
μα είμαι μακριά σου,
πολύ, πολύ μακριά σου
κι αυτό είναι που με νοιάζει αληθινά.
Μονάχ’ αυτό.
Ω ναι, λαμπρός ο ουρανός
έτσι που είναι γαλανός,
ο αέρας και το φως μαζί
ω ναι, υπέροχος καιρός αλλά
τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά δεν είσαι
κι απ’ το φιλί σου απουσιάζω
κι αυτό είν΄ αλήθεια λυπηρό
εδώ.
Λείπεις μονάχα εσύ.
