Ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ(1952)

Γεώργιος Τ. Τσερεβελάκης- Η νιότη

Πέρα στον βράχο της ακτής ανθίζει λουλουδάκι
και κρύβεται το έρημο στης πέτρας την σχισμάδα·
κι εκεί τ’ αγγίζουνε γλυκά της θάλασσας τα χάδια
και χίλια αστέρια το φωτούν στης νύχτας το καρτέρι.
Και της ημέρας η αυγή ξυπνά το να προβάλει
‘πο την λησμονιά την ομορφιά ν’ απλώσει.
Όταν το αντίκρισα μονάχο να κοιτάει,
πλησίασα και είπα του:
«Μικρό μου ανθάκι και καλό, δέξου την αγκαλιά μου
να νιώσεις το θαύμα της ζωής και τη μαγεία πόχει·
καλό δεν θά βρεις εις στη γη και πουθενά κανένα.
Μα, αχ, να μπόρουνα σαν άνεμος να τρέξω
και απ’ τον αφρό τση θάλασσας γλυκά φιλιά να στείλω
κοντά σου εκεί να ‘ρθούν στη φύσης την αγκάλη.»
Κι όλο μου χαμογελά κι αστράφτει το κορμί του
κι αμέσως ανασηκώνεται μ’ όλη τη δύναμή του
αγωνιώντας να σταθεί στο χώμα της γης το μαύρο. 

 Αλλά ξάφνου τ’ ανέμου η πνοή απάνω του χτυπάει
και λυγάει το δύστυχο και γέρνει και κοιτά
με ένα μικρό παράπονο στα μάτια του να φέγγει.
Κι ευθύς αφήνει τη ζωή και ακουμπά στον βράχο
και έπαψε τότε η χαρά τη φύση να γεμίζει.
Ως το ‘δα ένιωσα να σφίγγει η καρδιά μου
και τρέχουν τα μάτια δάκρυα και δεν μπορώ τον πόνο
πού ‘χασα το θαυμαστό της νιότης μου το άνθος.

 

 

Γεώργιος Τ. Τσερεβελάκης- Αόριστη αναζήτηση

Ερεβώδεις σκέψεις γεμίζουν με στάχτη το άπειρο
και φουσκώνει το στήθος μου γεμίζοντας ήλιους
που λάμπουν αγέρωχοι με θεριεμένα τα μάτια
κυλώντας ορμητικές κηλίδες φωτεινές των μαλλιών τους

Ζούσα ρουφώντας άπλετα το φως
που έκαιγε πέφτοντας σαν μπάλα φωτιάς
στο απαλό και δροσάτο χορτάρι του λιβαδιού
που έσβηνε νιώθοντας την ηδονή της δύναμης∙

Ψηλαφούσα τα στήθη των βράχων
με τις ανήσυχες των δακτύλων μου ρώγες
θέλοντας να καταλάβω τον χρόνο μου.
Έχωνα το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
και έπινα αχόρταγα του εαυτού μου αισθήματα.

Θέλησα να σε ψάξω σ’ εκείνη την αταίριαστη ωραιότητα,
μα, δεν φαινόσουν ολάκερη στο δικό μου το όνειρο∙
υπήρχες εκεί παραδομένη στο επέκεινα.
Ήρθες εδώ και αμέσως σαν μανιασμένο άτι
η ψυχή μου έτρεξε να καλπάσει στον αφρό
που έβραζε στα βάθη της καρδιάς σου.

Νίκος Καββαδίας-Οι προσευχές των ναυτικών

Στο Θανάση Καραβία

Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού να κοιμηθούν,
βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι
κι ώρα πολλή προσεύχονται, βουβοί, γονατιστοί
μπρος σ' ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.

Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές
κοιτάζοντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.

Οι Κούληδες με τη βαριά ωχροκίτρινη μορφή
βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,
κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.

Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,
εκστατικά προσεύχονται γεμάτοι από ικεσία,
και ψάλλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,
που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.

Και οι Ελληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,
από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους
κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή ''Πάτερ ημών...''
το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους.

Mίλτος Σαχτούρης-Το μαρτύριο

Μοσχοβολούσε το φεγγάρι
σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι
περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί
κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο
και μέσα φαίνονταν
τα σφυριά και τα μαχαίρια

Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο

Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο
να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου
και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνός
ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει

Νίκος Καρούζος-Γυναικα, πείσμα της Ασίας

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ᾿ τα βάθη των φυλών
είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι
ο πόνος είναι πλόκαμος κ᾿ η αγάπη σου υδράργυρος
γυναίκα, πείσμα της Ασίας.
Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει
καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη
νέμεσαι κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μέσ᾿ στο φεγγάρι.
Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση
συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών
εσυ με μαύρα ποταμικὰ μαλλιά
εσυ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.
Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρὶς την αγαθότητα
σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.
Να οι καιροὶ στα βήματά σου μ᾿ έφεραν
οι φυτικοὶ δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.
Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο
με πορφύρες ανταύγειες απ᾿ τα μέλη
ρώτησα μα δεν έμαθα που βρήκες το σκοτάδι
σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου
μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.
Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα
σώματα πέρασες ακόμη ταξιδεύεις.
Εγω δεν έζησα κ᾿ η ομορφιὰ της Αττικής ειν᾿ όλο το ταξίδι μου
Σε τόσους καημούς τραγουδώντας
δεν ξέρω τ᾿ όπλο της λησμονιάς.

Νίκος Καρούζος-Η χρησιμότητα της απειλής

Έχουν αρχίσει να με κυκλώνουν επικίνδυνα οι ώρες.

Ακούω τα φυλλώματα σήμερα

γίνηκαν ανήσυχα χορικά.

Πρέπει να ζήσω τις αντίστροφες δυνάμεις.

Ω καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Γεώργιος Μπενάτος-Θεσπιείς

Μη φοβηθείς τους ήρωες λαέ,

όλοι γερνάνε ανάμεσα στα δέντρα

σαν τις φωτιές που καταστρέφουν και σβήνουν,

ήρωες της καταστροφής και του μεγαλόσταυρου,

ήρωες μια λέξη από οινόπνευμα και πετρόλαδο,

ανάπαιστοι και διθύραμβοι μεταλλικοί,

κρουστά όργανα άγρια πηδήματα,

ήρωες έξω απ'της ιστορίας το ποδοπάτημα,

να φτιάχνεις λαέ να λάμψεις,

ήρωες Θεσπιείς χώρις του νόμου το κοφτήρι

και συ ξένε σα θα πας στις Θερμοπύλες

στης ιστορίας την κακοήθεια κλείσε τις πύλες

Σωτήρης Βαρνάβας-Πολύτιμος Λίθος

Χαμόγελο απείρου φως,πρωί
παιδί του ήλιου τα φώτα ανάβει της ημέρας
λίθο πολύτιμο η παλάμη σφικτά κρατεί τη λάμψη της αφής

Νικηφόρος Βρεττάκος-Ένας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μιαν ακτὴ να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, να'χω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανὲς

ή πως υπάρχουνε πολὺ λίγες· ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες

ή πως υπάρχουνε πολὺ λίγοι· ή πως δεν υπάρχουνε όπλα

ή πως υπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους· ή πὼς δεν υπάρχουνε έμποροι

ή πως υπάρχουνε πολυ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοὶ δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεὸς
πως τουλάχιστο μες στους λυγμοὺς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτὲς ο παράδεισος.

Διόνυσιος Σολώμος-Η ψυχούλα

Ωσάν γλυκόπνοο,
δροσάτο αεράκι
μέσα σε ανθότοπο,
κειο το παιδάκι
την ύστερη έβγαλε
αναπνοή.

Και η ψυχούλα του,
εις τον αέρα
γλήγορα ανέβαινε
προς τον αιθέρα,
σαν λιανοτρέμουλη
σπίθα μικρή.

Όλα την έκραξαν,
όλα τ' αστέρια,
κι εκείνη εξάπλωνε
δειλή τα χέρια,
γιατί δεν ήξευρε
σε ποίο να μπει.

Αλλά, να, του 'δωσε
ένα αγγελάκι
το φιλί αθάνατο
στο μαγουλάκι
που έξαφνα
έλαμψε σαν την αυγή.

Νίκος Εγγονόπουλος-Όρνεον 1748 (ερμηνεία των ζωγράφων)

Καλός ή κακός ίμερος οδήγησε

την αμφίλυκην των 

νεαρών πελταστών

στ'απάτητα όρη της νύχτας

μέσα στα άγρια ρουμάνια της Ορθοδοξίας

στις πυκνές συστάδες των κυπαρισσιών του πανικού

στην ηθική προβολή

σκληρής Μοίρας σε κιονοστοιχία  όρθρου και ληθάργου;

Ποιος να'ταν ο πρωτοστάτης

της ανταρσίας;

της φήμης;

του έρωτος;

ο ρήτωρ;

υπήρξαν πιστοί στα κελεύσματα

-ποιων άλλων: των κελευστών-

πατροκτόνοι και παιδεραστές καλοί

με  μόνη την 

παρασημαντική νεκροφιλίας

ως δικαίωση

στις αλλεπάλληλες-απίστευτου δριμύτητος-επιθέσεις

των δοξογράφων;

άραγες- ακούωντας,ω παίδες,-των φιλόπονων ζωγράφων

    η μεταφυσική πολιτεία

μέσα στους αναρτημένους πίνακες να βρίσκεται κρυμμένη;

κι'ενώ πέφτουν κατακέφαλα 

τα πολεμικά σκεπάρνια

και βουίζουν οι ρεματιές

από τον όλεθρο της μάχης

και τα τροπάρια

πολεμιστών αγιών

ακούγεται φώνη:

<<Μίρκο Κράλη,τι ζητάς;

εδώ δεν είναι παίξε γέλασε:

εδώ είναι Μπαλκάνια>>