Aποστόλης Παυλίδης-Της Κρήτης τα παράλια,τα Νότια

Βράχοι ακλόνητοι,
τραχείς απ΄την αέναη πάλη του πείσμονος κύματος
μαυρισμένοι απ'του ήλιου το πύρωμα,
αγναντεύουν στο αχανές πέλαγος
να ιδούν του δικού τους Θησέα το πλοίο,
να επιστρέψει με σημαία ολόλευκη
από ταξίδι πολύχρονο,
για να φέρει οπίσω ψυχές και λάβαρα
απ'άρπαξαν κουρσάροι
στο δίκο τους πέρασμα,απ'τα μέρη τους.
Σπηλιωμένοι άγιοι σ'ακατέργαστους βράχους,
Ερημίτες ρακένδυτοι,λιπόσαρκοι βιβλικής παρουσίασης,
ευωδιάζοντες θυμαριού και θρύμπου θυμίαμα,
φωτισμένοι μ'ολοήμερο ήλιο
κι ολονύχτιο φως τρεμάμενο,κεριών από μέλισσα,
ευλογούν πιστούς και άπιστους
σαν έρχονται στους άγριους τόπους τους.
Περιπατώντας στου γυμνού βράχου τα πρόποδια
σκαρφαλώνει ο Νους στης κορφής το νεφέλωμα
ταξιδεύει μεσ΄την άχλη της θάλασσας,
χαλαρώνει απ'τους ήχους του κύματος
και ξεχνά μεθυσμένος απ'τ'άρωμα
αν υπάρχουνς λόγοι να ταλανίζεται
στης παλαίστρας το γήπεδο.
Ακούεται κουδούνισμα.
Είμαστε εδώ διατυμπανίζουν τα μικρόσωμα αιγοπρόβατα,
βοσκούμενα στα βραχώδη κρεμνά,το λιτό,το μεστό χορτάρι.
Το θυμάρι,ο θρύμπος,η αστιβίδα,ασπάλαθος
ασυγκίνητοι,ακλόνητοι απ'της ξέρας το πείσμα
και βλαστίζουν κι ανθίζουν με άρωμα
και μεστώνουν καρπούς
ικανούς με μια χούφτα να χορτάσον κοπάδια
Οι λαγοί ονειρεύονται ολόδροσα λάχανα
και στης νύχτας το πέρασμα
ασφαλείς βόσκουν αμέριμνοι τα μεστά βλαστάρια.
Στης βρυσίδας το νερό,απ'του βράχου το στράγγισμα,
στης αυγής και της δύσης το φέγγισμα
όλο χάρη οι πέρδικες,ξεδιψούν και υμνούν
τραγουφώντας τροπάρια.
Στων ρυακιών την ανάδοση κάποιοι σπόροι από Φοίνικες
βρίσκουν,πρόσφορο έδαφος
ριζοπιάνουνε γρήγορα και ανεβάζουν το μπόι τους.
Όσοι έρχονται τους θωρούν και θαυμάζουνε
τέτοιο κάλλος εν μέσω έρημων βράχων
στης Κρήτης τα παράλια τα νότια.
Εκεί τροχαλεύουνε άνθρωποι
ο εις πλάι-πλάι με τον άλλο-λίγες πέτρες στην άκρη του κύματος
κι ονειρεύονται στου θέρους τις κάψες
ηρεμία εν μέσω θορύβων
δροσιά στο καμίνι του γείτονα
και ανάπαυση αύπνοι λόγω δύσπεπτης μέρας.
Από την μια άκρη ως την άλλη
αγριάδα,και ξέρα επιμένουν
να κρατούν ζωογόνο το φώς απ'τον ήλιο
στον ανθό του ποόφυτου
αγκαλιά με τους κόκκους του χώματος
επιμένουν να δίνουν συντροφιά σ'ολομόναχους
απ'του κόσμου τα πέρατα