Πορευόμουν με τη γροθιά σε τσέπη ξεφτιστή,
Κι ιδανικό μου το παλτό γινόταν.Τριγυρνούσα
Κάτω απ'τα ουράνια κι ήμουνα θεράποντας σου,Μούσα
Ω,ω,τι εξαίσιους έρωτες που εχ'ονειρευτεί!
Κι είχε το μόνο μου βρακί φαρδιά τρύπα,ενώ
Σα κοντορεβιθούλης πες,ρίμες ξεσπείραγα όλο.
Η Μεγάλη Άρκτος μου ήτανε το πανδοχείο,στο Θόλο.
Τ'αστέρια κάνανε γλυκά φρου-φρου στον ουρανό.
Τ'άκουγα,μήνα Τρυγητή,στην άκρη εκεί του δρόμου,
Που ένιωθε τις δροσοσταλιές πάνω στο μέτωπο μου
Σαν το κρασί το δυνατό,στην ήσυχη βραδιά!
Ριμάροντας μ'αλλόκοτους ίσκιους εγώ από γύρα,
Των χαλασμένων παπουτσιών τράβαγα ,σαν σε λύρα,
Τα λάστιχα,με το.να μου πόδι στην καρδιά!
Απόδοση Γιώργος Κοτζιούλας
Κι ιδανικό μου το παλτό γινόταν.Τριγυρνούσα
Κάτω απ'τα ουράνια κι ήμουνα θεράποντας σου,Μούσα
Ω,ω,τι εξαίσιους έρωτες που εχ'ονειρευτεί!
Κι είχε το μόνο μου βρακί φαρδιά τρύπα,ενώ
Σα κοντορεβιθούλης πες,ρίμες ξεσπείραγα όλο.
Η Μεγάλη Άρκτος μου ήτανε το πανδοχείο,στο Θόλο.
Τ'αστέρια κάνανε γλυκά φρου-φρου στον ουρανό.
Τ'άκουγα,μήνα Τρυγητή,στην άκρη εκεί του δρόμου,
Που ένιωθε τις δροσοσταλιές πάνω στο μέτωπο μου
Σαν το κρασί το δυνατό,στην ήσυχη βραδιά!
Ριμάροντας μ'αλλόκοτους ίσκιους εγώ από γύρα,
Των χαλασμένων παπουτσιών τράβαγα ,σαν σε λύρα,
Τα λάστιχα,με το.να μου πόδι στην καρδιά!
Απόδοση Γιώργος Κοτζιούλας
