Νίκος Καρούζος-Γυναικα, πείσμα της Ασίας

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ᾿ τα βάθη των φυλών
είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι
ο πόνος είναι πλόκαμος κ᾿ η αγάπη σου υδράργυρος
γυναίκα, πείσμα της Ασίας.
Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει
καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη
νέμεσαι κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μέσ᾿ στο φεγγάρι.
Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση
συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών
εσυ με μαύρα ποταμικὰ μαλλιά
εσυ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.
Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρὶς την αγαθότητα
σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.
Να οι καιροὶ στα βήματά σου μ᾿ έφεραν
οι φυτικοὶ δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.
Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο
με πορφύρες ανταύγειες απ᾿ τα μέλη
ρώτησα μα δεν έμαθα που βρήκες το σκοτάδι
σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου
μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.
Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα
σώματα πέρασες ακόμη ταξιδεύεις.
Εγω δεν έζησα κ᾿ η ομορφιὰ της Αττικής ειν᾿ όλο το ταξίδι μου
Σε τόσους καημούς τραγουδώντας
δεν ξέρω τ᾿ όπλο της λησμονιάς.