Κάτου από μια κολοκυθιά σα καρυδιά μεγάλη
δροσίζαν τις καυκάλες τους ξυλόσοφοι δασκάλοι
και χαίρονταν τον ίσκιο της,μα και την ακαρπιά
κι αναχάραζαν κι έλεγαν πως δε φοβούνται πια
του Ναστραδή το πάθημα και τη σοφή του σκέψη
απάνου τους ανέλπιστα ναρθεί και ν'αληθέψει.
Κι η άμοιρη κολοκυθιά,σα στριγγλά φτονερή,
που των παιδιών τ'ανάγελα να πνίξει δε μπορεί,
τόσα τρανά αγναντεύοντας σπανά κεφάλια γύρα,
για κολοκύθια τα θαρεί,γενιά δική της στείρα,
και λέει «Γελάτε-κλαύτε με,κολοκυθόπαιδα μου,
που να σας πιάσω δε μπορώ και να σας σπάσω χάμου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου