Χρίστος Γούδης-Ο δάσκαλος

στη μνήμη του του Ρένου Αποστολίδη

αναρχικού ελεύθερου κι ωραίου

Μας δίδαξες να μη μας τρικυμίζει η τρικυμία

Και να μη βάζουμε σε τάξη τα πουλιά στο δάσος

Παρά μονάχα να τ'αφουγραζόμαστε μέσα στη σιωπή

   Μήπως και τα τρομάξουμε και φύγουν

   Και μας χαθούν πετώντας την αυγή

Μας δίδαξες να είμαστε αναρχικοί και ανεμοβάτες

Αυτόνομοι αυθύπαρκτοι και ανατρεπτικοί

Κι αντίθετοι στο ρεύμα και στις λεωφόρους

Και στα βαγόνια του συρμού της εξουσίας

Που τροχιοδρομούν πάνω στα τετριμμένα

  Μάταια απαιτώντας την υποταγή

Να πορευόμαστε με επιτάχυνση και περηφάνεια

Αγέρωχοι πάνω στις μηχανές μας με τα κράνη

Να τρέχουμε του σκοτωμού και του θανάτου

Σε μια ιλιγγιώδη δίχως τέλος διαδρομή

Επάνω στις παράλληλες γραμμές του δρόμου

Προς το σημείο σύγκλισης χωίς σηματοδότες

Αναζητώντας την πηγή,το απόλυτο μηδέν

Και να κερδίζουμε το τίποτα απ'το ταξείδι

Και να εισπράττουμε το τίποτα απ΄τη ζωή

Και να 'μαστε γεμάτοι απ'το ταξείδι

Κι ευτιχισμένοι καβαλάρηδες μοναχικοί

Να αγακαλιάζουμε και να ερωτευόμαστε γυναίκες

Γιατί η ομορφιά θα σώσει τη ζωή

Απόμακροι μπροστά στο θάνατο και μόνοι

Και τιμονιέρηδες στο μαύρο το καράβι του χαμού

Που ξέχασε να αναρτήσει τα λευκά πανιά του

Καθώς σαλπάρει με σκοπό τ'αστέρια

Χωρίς πυξίδα μέσα στην ανεμοζάλη

Χωρίς προσανατολισμό κι αποστολή

Για το λιμάνι που ποτέ δε θάβρει

Για το λιμάνι που ποτέ δε θέλουμε να βρεί