Μοιάζουµε πολύ µε τον πατέρα.
Ο τρόπος που κινούµε τα άκρα µας είναι ο ίδιος.
Την τροφή µας τη
µασάµε για πολλή ώρα και µετά τη φτύνουµε
γιατί φοβόµαστε την αγριότητα της χώνεψης.
Η µητέρα καµιά φορά γελάει και µας πειράζει.
Κολλάει φυλλαράκια από παλιές ηµεροµηνίες πάνω στα χέρια και στα πόδια µας.
Λέει µε τη δυνατή φωνή της τραγούδια ακατανόητα που µας τροµάζουν.
Κάθε βράδυ προσεύχεται για µας µπροστά σε θλιµµένα εικονίσµατα.
Η µαστίχα της µοσχοµυρίζει.
Εµείς πάντως στις χαµηλές µας πτήσεις της δαγκώνουµε θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου