Tόλης Νικηφόρου-Ερωτικό

τα σκέλια σου ορίζουνε το χάος

στην κορυφή τους ξέπλεκα μαλλιά

οι νεφελοειδείς και οι γαλαξίες

πάρε με σίφουνα και καταπόντισέ με

να σπάσει του κορμιού μου το κατάρτι

ηδονικά να πλανηθώ στην άβυσσο της τίγρης

στα σπλάχνα μου να κρύβω

δημιουργία και θάνατο

συνείδηση και γνώση και κενό

στην αιώνια να βυθίζομαι καταπαχτή

και πάλι ν' αναδύομαι στο φως

ανάμεσα στο γίγνεσθαι και στην απώλεια

να ταλαντεύομαι

γράφω την τροχιά μου

τις μυστικές θύρες σου παραβιάζοντας, άπειρο

τ' απόκρυφά σου καταχτώντας και χάνοντας

να κερδίσω το φως

και πάλι να γυρίσω στο σκοτάδι

ποτέ μην αρχίζοντας

ποτέ μην τελειώνοντας

πάνω στην άσφαλτο και το μπετόν

ανασαίνοντας καυσαέρια

πίνοντας μαζούτ

με την ακλόνητη βεβαιότητα μιας πικροδάφνης

γεννιέται ταξίδι η αγάπη μου

τα μάτια της ήλιοι πυραχτωμένοι

το μέτωπό της βαθύ γαλάζιο που φωτίζεται

από μυριάδες άστρα συλλογισμών

όπου χαράζουν την τροχιά τους φωσφορίζοντας

διάττοντες

τα χέρια της χάδι αιωνιότητας

η ύπαρξη, η μετατροπή, η αναγέννηση