Παρίσι,31-10-1996
Αναστασία,
αν με εξώθησες, προχτές, να σου μιλήσω περί Έρωτος
είναι γιατί είσαι ερωτευμένη•
κι αν απέφυγα να απαντήσω είναι γιατί όταν μιλάς
για την Θάλασσα και για την Ζωή και για τον Θάνατο
και για άλλα μεγάλα πράματα και θάματα,
και ιδίως για τον αδάμαστο Έρωτα,
πρέπει, πρώτα, να σκέφτεσαι πολύ και,
μετά, να μετράς τα λόγια σου,
Καταφεύγω σ'αυτήν την επιστολή
επειδή ο Λόγος ο Προφορικός θέλει την μαστοριά του
κι ένα σπινθηροβόλημα και γρηγοράδα,
ενώ η Γραφή έχει άλλο βάρος κι άλλο βάθος
και την εντελώς δική της ομορφιά.
Την φοβάμαι την Γλώσσα γιατί είναι εκδικητική.
Και φοβάμαι τις κούφιες κουβέντες για το Ιερόν Πάθος,
που καταφθάνει απρόσκλητο και σου συντρίβει την ψυχή.
Τον Έρωτα τον υφίστασαι.
Λανθάνουν όσοι διαιρούν τον Έρωτα
σε πνευματικό και σωματικό, καθότι Εν το Πάν.
Περιγράφοντας την καλλονή της Αγαπημένης
ενίοτε ξεπερνάς τα σύνορα της γυμνής ωμότητας
κι αυτό πολλοί το βλέπουν σαν κυνισμό.
Μα,ο Έρωτας παραμένει ο μόνος τρόπος να ελευθερώνεσαι,
αφού στον Έρωτα κρύβεται ο σπόρος της Τρέλας.
θα έδινα όλα τα σκήπτρα κι όλες τις κορόνες
για μισό μουνί-αυτό το είπε ο Μπάφο,
και δεν μου φαίνεται διόλου σκληρός ο στίχος του.
Ελάχιστοι αποκαλύπτουν το απροσπέλαστο Μυστικό.
Είσαι νεότατη και μόνον γεύεσαι τον Έρωτα
(και άριστα πράττεις),
αλλά αργότερα, αργότερα ,πολύ αργότερα
θα νιώσεις και θα καταλάβεις και θα το καταπιείς
πως και ο πλέον ευτυχισμένος Έρωτας φθείρεται
και λιώνει και σβήνει σαν κερί.
Ο Μάριος Χάκκας έγραψε μια τρυφερότατη φράση:
δίνω το ένα μου αρχίδι για δύο μαύρα μάτια
-όμως οι αναγνώστες δεν διακρίνουν εύκολα
τον ρομαντισμό που καλύπτει ορισμένα δείνα λόγια.
Ο συγγραφέας προβάλλει σαν το πρώτο θύμα των βιβλίων του.
Το σεξ δεν σε κάνει να κλάψεις.
Τα αισθήματα είναι που σε οδηγούν στην Αυτοκτονία.
Έρωτας με Αγάπη, Έρωτας από Αγάπη.
Αλίμονο στον άντρα που προσεγγίζει
την Γυναίκα με την Σκέψη, και, αλίμονο στον άντρα
που νομίζει πως η Γυναίκα φανερώνει αυτό που είναι.
Πεθαίνουμε δίχως νάχουμε γίνει σοφότεροι,
αλλά, τουλάχιστον, μαθαίνουμε(όσοι το μαθαίνουμε)
πως κανένας Έρωτας δεν χάνεται.
Oι παλιοί Έρωτες, οι αληθινά Αγαπημένες μας,
κυμαίνονται στην ομίχλη, όλο χαμογελώντας γλυκά,
και γλιστράνε σιωπηλές στα όνειρα μας και νεύουν,
κάνοντας με τα δάχτυλα ακατάληπτα σινιάλα,
ώσπου να ξυπνήσουμε αλαφιασμένοι.
Οι αξέχαστες Αγαπημένες μένουν παντοτινά δικιές μας.
Ένας Έρωτας διατηρεί την ομορφιά του, την αίγλη του,
έστω και σωριασμένος σε ερείπια,
Τα όρια του μεγάλου Έρωτα δεν διακρίνονται.
Από κάθε μεγάλον Έρωτα κρατάμε μια χρυσόσκονη.
Σαν πουλί διαβαίνει ο μεγάλος Έρωτας
και, κάποτε, σ'αφήνει μπρος στο ανοιχτό μνήμα,
γιατί ο Χωρισμός σφραγίζει με σημάδι το κούτελο
γιατί ο Χωρισμός καταφθάνει σαν λέπρα και σαν χολέρα
-όμως δεν πρέπει να καταριέσαι Αυτήν που Έφυγε.
Ο ερωτευμένος άντρας είναι τιμημένος άνθρωπος και περίλαμπρος και ένδοξος
και δεν του μένει παρά να μασεί μια-μια τις Αναμνήσεις,
και να τις διαφυλάξει σαν λίθους πολύτιμους.
Μες στα συντρίμμια του παλιού Έρωτα
λαμπυρίζουν τα Αισθήματα σαν διαμάντια αληθινά.
Ό,τι εγγράφεται στην μνήμη του άντρα
είναι η Μορφή της Γυναίκας που κάποτε αγάπησε.
Στον Έρωτα το ηδονικότερο συμβαίνει οριζοντίως,
αλλά το ουσιαστικότερο παίζεται πιο ψηλά από το κρεβάτι
-έτσι, κανείς άντρας δεν ξέρει γιατί είναι ερωτευμένος
μ'Αυτή την συγκεκριμένη Γυναίκα.
Όποιος χάνεται μέσα στον ερωτικό λαβύρινθο
μόνον δι'αναλήψεως θα σωθεί,
εφόσον, όμως, σεβαστεί και κρύψει την καρδιά του
τα Αισθήματα που του χάρισε η φευγάτη Αγαπημένη.
Κάτι τέτιο εννοούσε ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης
όταν είπε: εγήρασα ονειρευόμενος.
μάτια μου, σε φιλώ
Ηλίας
Ηλίας Πετρόπουλος, Η Ιστορία της Καπότας,Εκδόσεις Νεφέλη σελ 314-315
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου