karl marx-στην Τζένη

Στην Τζένη

Ι

Τζένη, γελώντας θα μπορούσες να ρωτήσεις, γιατί "Στην Τζένη" απευθύνω τα τραγούδια μου,

Όταν για σένα μόνον ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα,

Όταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ'απελπισία,

Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις,

Όταν σε κάθε λέξη βρίσκω τ'όνομά σου,

Όταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο,

Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεϊκή,

Γλυκά τ'ωραίο σου όνομα ηχεί

Και ο ρυθμός του πάλι μου μιλάει

Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική,

Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι

Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής,

Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής.

ΙΙ

Βλέπεις! Θα γέμιζα χιλιάδες τόμους, 

Γράφοντας μονάχα τη λέξη Τζένη,

Βιβλία που θα φανέρωναν έναν κόσμο σκέψης,

Κατόρθωμα αιώνιας θελήσεως,

Στίχοι που τρυφερά καταπραϋνουν κάθε πόθο,

Κάθε λάμψη, κάθε αιθέρια αστραπή,

Κάθε πόνο, κάθε θλίψη κι αγωνία,

Αλλά και κάθε ουράνια ευτυχία,

Κάθε ζωή και κάθε ανθρώπινη Σοφία.

Μπορώ να τα διαβάσω στα αστέρια

Κι η αναπνοή του Ζέφυρου τα ξαναφέρνει,

Από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας.

Ω! Στ'αλήθεια θα τα γράψω σαν ρεφραίν,

Ώστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν:

ΤΖΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.