Iωάννης Πολέμης-Το παλιό βιολί

Άκουσε τ'απόκοσμο,το παλιό βιολί,                     Και τ'αηδόνι τ'άγρυπνο και το ζηλευτό
μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά τ΄Απρίλη˙                       ζήλεψε και σώπασε κι έσκυψε κι εστάθη
στο παλιό κουφάρι του μια ψυχή λαλεί                        για να δει περήφανο τι πουλί ειν'αυτό

με τ'αχνά κι απάρθενα της αγάπης χείλη.              που τα λέει γλυκύτερα της καρδιάς τα πάθη.

Ως κι ο γκιώνης τ'άχαρο,το δειλό πουλί,              Ειμ'εγώ τ'απόκρυφο,το παλιό βιολί,

με λαχταρ'απόκρυφη τα φτερά τινάζει                  μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά τ'Απρίλη˙

και σωπαίνει ακούωντας το παλιό βιολί               στο παλιό κουφάρι μου μια ψυχή λαλεί

για να μάθει ο δύστυχος πως ν'αναστενάζει.       με της πρώτης νιότης μου τα δροσάτα χείλη.

Τι κι αν τρώει το ξύλο του το σαράκι;Τι                      Τι κι αν τρώει τα σπλάχνα μου το σαράκι;Τι

κι αν περνούν αγύριστοι χρόνοι κι άλλοι χρόνοι;       κι αν βαδίζω αγύριστα χρόνο με το χρόνο;

Πιο γλυκιά και πιο όμορφη και πιο δυνατή            Πιο γλύκια και πιο όμορφη και πιο δυνατή

η φωνή του γίνεται όσο αυτό παλιώνει.                 γίνεται η αγάπη μου όσο εγω παλιώνω