Γιώργος Τ. Τσερεβελάκης-Η κόρη

Εκεί στην άκρη του γιαλού αντίκρισα μια κόρη
να χρυσοκεντάει πλουμιστό κι ολόλευκο μαντήλι,
μαντήλι του γαμπρού, του έρωτα στολίδι.
Το πέλαο κεντά, σαν περιβόλι να ‘ναι,
κεντάει το στερέωμα, σπαρμέν’ είν’ τ’ αστέρια,
τη γη με τα καλά και μυρισμέν’ άνθη,
είν’ και ένα βουνό αγέρωχο και μέγα·
η ροδομάγουλη αυγή χρυσώνει την κορφή του
κι αστράφτει τ’ αοριού το μάγουλο και φέγγει
και πορφυρίζει τ’ ουρανού η γαλαζιά λουρίδα
και νερά κρυστάλλινα και ασημιά κυλάνε κι αυλακώνουν
αρχαία και παλιά, βαθύσκιωτα ρουμάνια·
είν’ εδώ και οι λαγκαδιές με πράσινο μετάξι
και φαίνονται οι βουκόλοι, και στο ώριο κεντίδι του χεριού της
τραγούδια λες κι ακούς, κουδούνια αφουγκράσαι,
βελάσματα βραχνά, κοπάδια να κινούνε.
Και στις ρίζες του βουνού μια λίμνη φανερώνει
με χρυσές τις καλαμιές, κι ένας ψαράς να στέκει,
κάμπο ολόγυρα πλατύ με χρυσαφένιο νήμα
και στη μέση σιγαλό ποτάμι μουρμουρίζει
γύρω του δάφνες και μυρτιές και πελώρια πλατάνια
και αηδόνια κελαηδούν και ανέμελα πετούνε,
και στο πανώριο ξόμπλι, τον θόρυβο του νερού ακούς,
της δάφνης τ’ άρωμα, της μυρτιάς θαρρείς πως ανασαίνεις,
πως των πουλιών τον κελαηδισμό τ’ αυτιά σου αγροικούνε.
Και σε μια ‘κροποταμιά ελάφι λιγωμένο,
νερό να σκύβει για να πιει, στου ποταμιού την άκρη,
πως μια σαϊτιά το λάβωσε στην πλάτη το καημένο
και πάσχιζε για ν’ απαλλαχτεί που δεν μπορεί τον πόνο,
και ολόγυρα κοιτά και στα δεντρά τριγύρω
βοήθεια σαν να ζητά πως δεν μπορεί το μαύρο.

Σ’ ένα χωριό πιο μακριά, γάμο λαμπρό στολίζει
με νύφη, με γαμπρό ψίκι ν’ ακλουθάει,
αλλού κεντάει λάμιες φοβερές και δράκους να θωρούνε,
κεντάει και ένα πέλαο με πλάτια σμαραγδένια.
Και στα κρινοδάχτυλα το ‘ργόχειρο κρατάει
και λέει του:

«Μαντήλι πλουμιστό και χρυσοστολισμένο,
ποιος να ‘ναι άραγε ο νιος εσένα να κρατήσει;
Ποιος να ‘ναι άραγε ο νιος, που μ’ ένα δαχτυλίδι
εσένα, ακριβοθώρητο, σαν δώρο θα σε πάρει;
Ποιος, να ξερα, είν’ ο νιος που μ’ ένα φίλημά του
ζεστό κι ολόγλυκο, εμέ θα πάρει νύφη;
Πες μου εσύ γαλάζιε ουρανέ μου,
εσύ, φτερουγιαστέ, καθάριε λογισμέ μου,
γιατί μιαν έναστρη βραδιά κοντά μου δεν τον φέρνεις
σαν όνειρο γλυκό, μέσα στην αγκαλιά μου;».