Σαν στάθηκε ο Αβδούλ Μετζήτ δεκάχρονο παιδί,
με μάγουλα ανθοζύμωτα και με μαλλιά μπουκλίσια,
-μα στις γραφές του Κορανιού,πρωτόχυμο κλαδί
για καρπερά μαγιάπριλα μ'ορμή παλικαρίσια,-
η μάνα του η ποθόπλαγχτη,Σουλτάνα τρανταχτή,
π΄όλο κι αγάπες λόγιαζε και χάδια και κοιμήσια,
για του μονάκριβου της γιου την ξακουστή γιορτή,
πλούσιο ριγάλο του δωσε:δύο σκλάβες κυπαρίσσια.
Και το παιδί,το ανίδεο στα ξένα τα φιλιά,
κρένει στις σκλάβες,τρέχοντας μ΄ολάνοιχτη αγκαλιά:
«Καλως τις δύο τις κούκλες μου,να παίξομε μάζι!»
Η μάνα χαμογέλασε• και σ'ένα της σημάδι,
γρήγορ'αυτές στου χαρεμιού το πήραν το σκοτάδι,
κι από μικρό το μάθαιναν πως θαπρεπε να ζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου