(1513) Καθὼς σε βλέπω ακίνητο
Με του Ακρίτα τ'άλογο και το κοντάρι του Άη – Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ' αυτὲς τις σκοτεινὲς μορφὲς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσὺ παντοτινὰ μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μιά φωτιὰ μὲς στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Μια νεραντζιὰ στου φεγγαριού τους χιονισμένους κάμπους
Και το μαγνάδι μιας βραδιάς να ξεδιπλώσω μπροστά σου
Με τον Αντάρη κόκκινο να τραγουδάει τα νιάτα
Με το Ποτάμι τ' Ουρανού να χύνεται στον Αύγουστο
Και μὲ τ' άστέρι του Βοριά να κλαίει και να παγώνει—
Μπορώ να βάλω λιβάδια
Νερὰ πού κάποτε πότισαν τά κρίνα της Γερμανίας
Κι αυτὰ τα σίδερα που φορείς μπορώ να σου τα στολίσω
Μ' ένα κλωνὶ βασιλικὸ κι ένα ματσάκι δυόσμο
Με του Πλαπούτα τ' άρματα και του Νικηταρά τις πάλες.
Μα εγω που είδα τους απογόνους σου σαν πουλιὰ
Να σκίζουν μιαν ανοιξιάτικη αυγὴ τον ουρανὸ της πατρίδας μου
Κι είδα τα κυπαρίσσια του Μοριά να σωπαίνουν
Εκεί στον κάμπο του Αναπλιού
Μπροστὰ στην πρόθυμη αγκαλιὰ του πληγωμένου πελάγου
Όπου οι αιώνες πάλευαν με τους σταυροὺς της παλληκαριάς
Θα βάλω τώρα κοντά σου
Τα πικραμένα μάτια ενὸς παιδιού
Και τα κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στη λάσπη και τὸ αίμα της Ολλανδίας.
Με του Ακρίτα τ'άλογο και το κοντάρι του Άη – Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ' αυτὲς τις σκοτεινὲς μορφὲς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσὺ παντοτινὰ μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μιά φωτιὰ μὲς στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Μια νεραντζιὰ στου φεγγαριού τους χιονισμένους κάμπους
Και το μαγνάδι μιας βραδιάς να ξεδιπλώσω μπροστά σου
Με τον Αντάρη κόκκινο να τραγουδάει τα νιάτα
Με το Ποτάμι τ' Ουρανού να χύνεται στον Αύγουστο
Και μὲ τ' άστέρι του Βοριά να κλαίει και να παγώνει—
Μπορώ να βάλω λιβάδια
Νερὰ πού κάποτε πότισαν τά κρίνα της Γερμανίας
Κι αυτὰ τα σίδερα που φορείς μπορώ να σου τα στολίσω
Μ' ένα κλωνὶ βασιλικὸ κι ένα ματσάκι δυόσμο
Με του Πλαπούτα τ' άρματα και του Νικηταρά τις πάλες.
Μα εγω που είδα τους απογόνους σου σαν πουλιὰ
Να σκίζουν μιαν ανοιξιάτικη αυγὴ τον ουρανὸ της πατρίδας μου
Κι είδα τα κυπαρίσσια του Μοριά να σωπαίνουν
Εκεί στον κάμπο του Αναπλιού
Μπροστὰ στην πρόθυμη αγκαλιὰ του πληγωμένου πελάγου
Όπου οι αιώνες πάλευαν με τους σταυροὺς της παλληκαριάς
Θα βάλω τώρα κοντά σου
Τα πικραμένα μάτια ενὸς παιδιού
Και τα κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στη λάσπη και τὸ αίμα της Ολλανδίας.
Αυτὸς ο μαύρος τόπος
Θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκὲτς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια
Θα τα φορτώσει θημωνιὲς απὸ κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινοὺς δρυμοὺς με τις νεκρὲς αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρὸς ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλὸ σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.
Θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκὲτς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια
Θα τα φορτώσει θημωνιὲς απὸ κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινοὺς δρυμοὺς με τις νεκρὲς αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρὸς ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλὸ σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.
Μα συ θα μένεις ακίνητος
Με του Ἀκρίτα τ' άλογο και το κοντάρι τ' Άη – Γιωργιού θα ταξιδεύεις στα χρόνια
Ένας ανήσυχος κυνηγὸς απ' τη γενιὰ των ηρώων
Μ' αυτὲς τις σκοτεινὲς μορφὲς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς και συ παντοτεινὰ μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιὰ μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Ώσπου και πάλι στις σπηλιὲς των ποταμιών ν' αντηχήσουν
Βαριὰ σφυριὰ της υπομονής
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιὰ
Αλλὰ για κλαδευτήρια κι αλέτρια.
Με του Ἀκρίτα τ' άλογο και το κοντάρι τ' Άη – Γιωργιού θα ταξιδεύεις στα χρόνια
Ένας ανήσυχος κυνηγὸς απ' τη γενιὰ των ηρώων
Μ' αυτὲς τις σκοτεινὲς μορφὲς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς και συ παντοτεινὰ μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιὰ μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Ώσπου και πάλι στις σπηλιὲς των ποταμιών ν' αντηχήσουν
Βαριὰ σφυριὰ της υπομονής
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιὰ
Αλλὰ για κλαδευτήρια κι αλέτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου