Κώστας Κρυστάλλης-Η ποθόπλανταγμένη

Κάτω στο Μαραθόκαμπο,που ολονυχτίς θερίζουν,

κάποιος λεβέντης θεριστής ψιλό τραγούδι λέγει

κι ως το ξημέρωμα ξυπνόν βαστάει όλον τον κάμπο•

βαστάει και μένα ξυπνήγη την ποθοπλανταγμένην

δέκα βραδιές ολόβολες στα παραθύρια απάνου,

κι απ΄τον ήχο του τραγούδιου κι απ'τη γλυκιά φωνή του

τα νυσταγμένα μάτια μου τον ύπνο δεν τον θέλουν.

Τον νιόν αυτόν τον θεριστή,που τραγουδάει την νύχτα,

να κάτεχα, να γνώριζα!Ήλιε,γλυκέ πατέρα,

μη τα χαλάς τα νιάτα μου και μη τα φαρμακώνεις.

Με τες χρύσες αχτίδες σου  δειξε μιαν ημέρα.

τον νιον αυτόν τον θεριστή,που τραγουδάει την νύχτα,

να τον γνωρίσω, να τον δω, διάνεμα να του κάμω

την νύχτα να μην τραγουδάει,στον κάμπο να μη βγαίνει,

νάρχεται με του φεγγαριού τ'απόσκια στην αυλή μου

να τον χορταίνω φιλήμα,να τον χορταίνω αγκαλιά.