Ο Έζρα Πάουντ στο Carta da Visita γράφει:’’Σκεφτόμαστε επειδή δεν ξέρουμε.’’Η σκέψη,το μοναδικό κριτήριο του ανθρώπου για την εξαγωγή συμπερασμάτων και αυτοπροσδιορισμού,τόσο ως προς το ‘’έξω’’ αλλά και ως προς το ‘’έσω’’ ,εμφανίζεται ως προβληματική.’Ετσι ειδομένη η σκέψη,ως προϊόν άγνοιας,δε χάνει απλά την πρωτοκαθεδρία της ως εργαλείο του Λόγου και ως δημιουργός λόγου και κατ’επέκτασιν λογικής αλλά φαίνεται να οδηγεί σε καταστάσεις παρα-νόησης και παράνοιας.Τα κελεύσματα του Διαφωτισμού και της νοοκρατίας καταρίπτονται μέσω της ίδιας της επιχειρηματολο-γίας τους.Γιατί αν το cogito είναι δείκτης άγνοιας, τότε συμπερασματικά οδηγούμαστε στο ignoro ergo sum,αγνοώ άρα υπάρχω και αντιστρέφοντας τους όρους υπάρχω άρα αγνοώ.Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του λόγου του ποιητή.Η ύπαρξη οδηγεί στην άγνοια και αυτή στη σκέψη.Άρα η ύπαρξη εξ ορισμού εξισώνεται με ένα ‘’κενό’’ που πρέπει να πληρωθεί,να γεμίσει.Η μεγάλη αντίφαση όμως γεννιέται κατα την αναζήτηση του τρόπου πλήρωσης αυτού του κενού.Γιατί αν η ύπαρξη αποτελεί το λόγο της άγνοιάς μας και η σκέψη είναι η απόδειξή της,τότε η σκέψη εξισώνεται με την άγνοια και φτάνουμε στο cogito ergo ignoro ,σκέφτομαι άρα αγνοώ,για να καταλήξουμε στον αρχικό λόγο του ποιητή,διαγράφοντας ένα μεγάλο κύκλο.Αν όμως αποκαθηλώσουμε τη σκέψη,αυτό το sum,η ύπαρξη,μοιάζει να κλυδωνίζεται’’στα τυφλά,σ’έναν κόσμο τρελό ανάμεσα σε ξένους’’ κατα το μπεκετικό.Ο άνθρωπος καθ-ορισμένος από την πυξίδα της σκέψης απομένει τώρα μετέωρος στο σκοτάδι.’’Δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά άγνοια’’αποφαίνεται ο Πάουντ στο canto LXXX.Και αν μόλις χάθηκε το μόνο φώς στο οποίο μπορούσε να προσμένει ο άνθρωπος,πού βρίσκεται ο μίτος;Οι καιροί της εξ αποκαλύψεως αλήθειας έχουν παρέλθει και το μακρύ παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης μας υποδεικνύει,πως παρά την εκτεταμένη χρήση της σκέψης τα καίρια ερωτήματα επανέρχονται αμείλικτα.Αλλά και σε συμβατικό,μη μεταφυσικό επίπεδο,παρά τα εκατοντάδες χρόνια σκέψης και εμπειρίας η ανθρωπότητα έχει οδηγηθεί σήμερα σε μια κατάσταση που μόνο κατ’επίφαση μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτισμός.Ο Πάουντ μας λέει λοιπόν’’’Ισκιος η γνώση,ενός ίσκιου.Κι όμως πρέπει να βγείς στον πηγεμό για τη γνώση.’’ Μας λέει πως αναγνωρίζει το σωκρατικό έν οίδα, ότι ουδέν οίδα και πως πρέπει για να ολοκληρωθούμε ,να οδηγηθούμε στο γνώθι σ’αυτόν.Και έτσι μας δίνει και τη λύση στο αίνιγμα γιατί η σκέψη λαθεύει,γιατί δεν αρκεί για να φωτίσει την άγνοια.Γιατί η σκέψη,ο λόγος είναι εξωστρεφής,τίνει προς τα έξω.Το σωκρατικό όμως κέλευσμα δεν αξιώνει να γνωρίσει κανείς τον κόσμο πρώτα ,για να γνωρίσει κατόπιν τον εαυτό του.Δεν αναφέρεται καν στον έξω κόσμο.Σε μια καταπληκτική σύζευξη με την ταοϊστική σκέψη της ανατολής,αξιώνει να αναγνωρίσει κανείς τον εαυτό του(γνώθι σ’αυτόν) και η γνώση του κόσμου θα ακολουθήσει.Γιατί στο απότατο στάδιο εαυτός και κόσμος γίνονται ΕΝ,γιατί εξ’αρχής ήταν έτσι.Η εξω-στρέφεια λοιπόν της σκέψης τίνει να γίνει έσω-στρέφεια και από απλή νοητική έργασία να μετατραπεί σε σοφία,με τη συμ-μετοχή νού-συναισθήμα-τος,οπότε και η ΓΝΩΣΗ προέρχεται από το ‘’βίωμα’’ και όχι από τις διεργασίες ενός κενού εγκεφαλικού υπολογιστή.Με αποτέλεσμα το σκέφτομαι άρα υπάρχω(cogito ergo sum),να μετουσιωθεί σε βιώνω άρα υπάρχω.Άλλωστε και από ετυμολογική-γραμματική σκοπιά το ‘’σκέφτομαι’’ έχει ενεργητική σημασία αλλά παθητική μορφή.Όταν σκέφτομαι,παθαίνω,δέχομαι τις σκέψεις έξωθεν και η ικανότητα μου ως δέκτη καθορίζει και την ποιότητα των σκέψεών μου,αποστερόντας μου τα ερείσματα της ισχυρογνωμοσύνης περί αυτόνομης διεργασίας και παραγωγής ιδεών.Το ‘’βιώνω’’ από την άλλη αποτελεί μια ενεργητική τοποθέτηση ,’’ ένα ηχηρό ναι στη ζωή’’ σύμφωνα με τη ντελεζική έκφραση μιας σπινοζικής ιδέας.Και το βίωμα ως δημιουργός και αποτέλασμα ταυτόχρονα γνώσης,ως δημιουργός ενοποιητικής προσέγγισης των πραγμάτων,ως δημιουργός εσω-στρέφειας ,η οποία όσο μεγαλώνει οχι μόνο δε δημιουργεί αντανακλαστικά εγωισμού αλλά μεταμορφώνεται σε εξω-στρέφεια,από τη στιγμή που κόσμος και εαυτός γίνονται ένα,αυτό και μόνο το βίωμα μπορεί να οδηγήσει στη συμ-βίωση. Γιατί όταν κόσμος και εαυτός είναι ένα και το αυτό,δεν υπάρχει έτερος ή άλλος,παρα μόνο μια ποικιλία κομματιών ενός και του αυτού εγώ,ενός και του αυτού όντος.Ενός εγώ που στα απότατα όριά του στην αποθέωση της υποχωρητικότητας και της ενατένισης του ‘’κόσμου’’ως ποικιλομορφίας και κάλους,φτάνει να αναρωτιέται:’’Είμαι ένας άνθρωπος που ονειρεύτηκα ότι ήμουν πεταλούδα ή είμαι μια πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου