Ανδρέας Καμπάς-Απορία

Όταν άφησες τα καστανά μαλλιά σου

τα λυθούνε ως κάτω στους γοφούς,

όταν έγδυσες το κορμί σου

από τα περιττά

και κείνο πέταξε ουράνιο τόξο

γύρω στις ρόγες του στήθους σου

και γέμι' άσπρα τριαντάφυλλα

όλο το κορμί σου

και το λεπτό το διάφανο το πρόσωπό σου

κ' ήρθες και στάθηκες μπροστά μου

μ' εκείνο το αφάνταστο το φως μέσά στα μάτια σου

και μ' ένα θρίαμβο για την ασύλληπτη ομορφιά σου,

λυπήθηκα μόνο,

πώς δεν είχαμε καθρέφτη

μέσα στο πληχτικό δωμάτιο

για να καρφωθεί βαθιά μεσ' τον υδράργυρο

η εικόνα σου,

έστω και παροδικά,

κάπου ν' αποτυπωθεί

αυτή ή ύπαρξη σου

αυτή ή προσφορά...

για ναχει μαρτυριάτικα ή μνήμη μου

και πάντα να χαίρεται

πώς γνώρισε,

τα πιο δροσερά

τα πιο αγνά

τα πιο πλούσια

νερά του κόσμου.

Τώρα τα θυμάμαι αυτά τ' απογεύματα

τα μοναδικά.

Τα θυμάμαι κι αναρωτιέμαι

Αν, αυτά μαζί με τις νύχτες

και τα ξημερώματα,

τους κήπους και τα όνειρα

τα μπάνια στη θάλασσα,

τις φιλοδοξίες και τις αποτυχίες,

αν θα τα πάρουμε μαζί μας

Ή αν σαν το χρώμα

θα τ' αφίσουμε πίσω μας

σ' άλλα χέρια

γι' άλλη κατάνυξη

γι' άλλο σκοπό

τέλεια ξένο με την αρχική τους σημασία.