μην κλαις-μην κλαις καλή-
τις μέρες που περάσαν:
είτανε-να το ξέρης-δώρο των θεών
η γη σιγά
και πριν ακόμη ο ήλιος που τόσο αγαπάμε σβήση
-και δεν σκοπεύει πια για μας να ξαναβγή-
θε να σε πάρω
-για να προχωρήσουμε-
απ'το λεπτό χεράκι
βλέπεις εκείνο το μνημείο
εκεί πέρα
θ'ανοίξουμε την πόρτα
και θα μπούμε:
εκεί θε να σε πάρω αγκαλιά
κι'αγκαλιασμένοι έτσι μια για πάντα
θα χαθούμε
μεσ'στης Δευτέρας Παρουσίας
τα πολύχρωμα γυαλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου